Ombudsman

Ik vermoed een kleuterschool-achtig machtsstrijdje rondom de benoeming van de ANWB directeur die graag (mijn interpretatie) ombudsman wil worden. Ombudsman, het klinkt zo sympathiek, maar ik heb alsmaar het gevoel dat het een baantje is dat bestaat om de gewone Nederlander gerust te stellen onder het motto: “we doen hier de dingen eerlijk”. Nou, die klokkenluiders hebben hoe dan ook niks aan de ombudsman (o ja, lees vanzelfsprekend ook ombudsvrouw) gehad. Maar het is vermoedelijk wel een riant gehonoreerd baantje. Overigens staat de ombudsman voor een grote organisatie met een hoop juristen.

Ach, eerlijk? Ik dacht dat er iets te kiezen zou zijn, maar er is maar 1 persoon voorgedragen. Is dat eerlijk? Wat valt er te kiezen?

Nu heeft die man vier jaar geleden een opmerking over taxichauffeurs gemaakt waarmee hij het vermoeden wekte dat zijn vrouw niet veilig zou zijn bij een Marokkaanse chauffeur. Ik heb persoonlijk het vermoeden dat Marokkaanse bestuurders alerter zijn op verkeerssituaties dan Nederlandse bestuurders, maar daar dat komt door mijn ervaring in Arabië en daar gaat het niet om. Als Marokkaanse taxibestuurders voortdurend oudere dames lastig zouden vallen is hun handel ook snel over, dus ook dat lijkt me onzin. De Marokkanen waren (jammer genoeg gestimuleerd door foute vrienden) op hun geslachtsdeel getrapt. Maar ach: de ombudsman is iemand die voor de Nederlandse burger is bedoeld. Dus ook voor de Nederlandse burger die een Marokkaanse oorsprong heeft. Wordt het geen tijd dat die laatsten eens gaan denken over wat ze nu zijn: Marokkaan of Nederlander? Beschouwen ze zich als Nederlander dan lijkt me dat ze geen bezwaar hebben tegen de benoeming, beschouwen ze zich liever als Marokkaan dan moeten ze niet mekkeren. Of meet men zich een nationaliteit / paspoort aan die afhankelijk van het moment het beste uitkomt?

En nogmaals: Ach, eerlijk? Heeft men al eens nagegaan wat de achtergrond van de Marokkaanse klagers is, zoals hun Twitter- of Facebookberichten bekijken?

Als ik op vakantie ga naar een buitenland dan probeer ik van te voren wat van de taal te op te pakken.
Als ik in een ander land zou gaan wonen, dan zou ik de taal zo goed mogelijk leren en de plaatselijke zeden respecteren. Als mijn echtgenote zich daar in een tent zou moeten kleden, dan zou ik er niet heen gaan, tenzij ze er geen bezwaar tegen heeft. Als zou blijken dat een hoop Nederlanders die in “mijn” buitenland wonen en zich misdragen, dan zou ik daar afstand van nemen en me er voor schamen.
Ik vermoed dat dit een geheel verkeerde instelling is. Dat bewijzen sommige Marokkanen. Gewoon een grote bek hebben: de Nederlander slikt het wel. Die denkt: laten we Ali B een podium geven, dan stop het gezeur in de buurthuizen wel.
Ik zal wel een beetje veel geschift zijn. Ik hoor het wel. Gelukkig ben ik al vrij dicht bij de dood, en van het gezeik af.