Parkbal

Voetballen ging ook bij het haagsche Parkpop voor de muziek. Nou ja, het is een gratis evenement, dus je kan er weinig tegen in brengen. Maar de bezoekers komen daar toch echt voor de muziek en de sfeer en niet om naar een groot scherm met voetbal te staren! Dat kan je immers op elke straathoek. Treurig voor de bandjes die nu niet aan de bak kwamen terwijl ze zich toch enorm verheugd hadden om op dit grote evenement te spelen. Ik beschouw het maar als een vorm van voetbalterreur.

Ik zou er verder geen aandacht aan besteed hebben, dat is toch zinloos, maar gisteren besloot ik op een terras te gaan zitten om een Belgisch bier te genieten. Ik koos Orval. Overigens doet dat totaal niet ter zake. Het terras, dat tegenover theater Pepijn (van Paul van Vliet) ligt, is behoorlijk groot, toch waren er maar zeven mensen. Door de stilte die alleen werd onderbroken door geluid van meeuwen en kraaien waren de gesprekken van de mensen goed te volgen. Twee amerikanen die een soort zakengesprek over onroerend goed hadden, een man en een vrouw die zich afvroegen waar ze zouden eten en uit besluiteloosheid toch maar een kaasplank namen, twee mannen die te ver weg zaten om te kunnen verstaan, en ik. Nu ken ik de barvrouw en op mijn opmerking dat het wel erg rustig was, vertelde ze dat het aan het voetbal lag. Ze hebben in die zaak geen plastic oranjemeuk en geen beeldscherm. En hoe hoger Nederland in de competitie komt, hoe minder bezoekers. Die zitten ofwel thuis op de bank met een pilsje, ofwel ze zitten in zaken met oranjemeuk om met de hele meute een “feestje” bij elkaar te schreeuwen.

Ik vond het jammer. Zij ook en vroeg zich af wat ze er aan konden doen. Ik stelde voor om te adverteren dat er ook een mooie gezellige zaak is zonder voetbal en oranje, onder het motto: “ontloop de massahysterie”. Iets dergelijks hadden ze al geprobeerd maar het  hielp niet. Ik vrees dat ik tijdens het komende voetbalseizoen maar beter thuis kan blijven... Overigens is er geen klandizieprobleem tijdens de Tour des Pharmaciens.