Gisteren op TV (NPR) twee jonge mannen uit Afrika, de ene op weg naar Engeland, om zijn studie af te maken, de ander naar Duitsland, om werk te zoeken. De hele reis van Timboektoe naar Lampedusa kostte all-in 3200 dollar per man.
Ik vond het een beetje vreemd verhaal. Want ten eerste: hoe komen die gasten in hemelsnaam aan zo een bedrag? Ik zou op hun leeftijd alle hulp van familie nodig gehad hebben om dat bij elkaar te sprokkelen. En ten tweede: van alle plaatsen van waar je zou kunnen vertrekken wordt Timboektoe genoemd. Die plaats staat wereldwijd bekend om zijn afgelegenheid, de verste uithoek die je kan verzinnen (hoewel de Tahoudenni zoutmijnen nog iets verder afgelegen zijn). Het lijkt daarom een voor de Bühne slim gekozen vertrekpunt. Verder was hun doel ook zo mooi: studie afmaken en gaan werken. Ook verstandig: ze spraken redelijk Engels. Jaja, de ideale illegalen: met die gasten gaan we geen problemen krijgen. Zou de NPR de algemene mening willen beïnvloeden?
Het leek me een beetje op een oude reclamefolder van het Leger des Heils: die beschrijft hoe een hardwerkende Nederlander aan lager wal raakt door faillissement van de werkgever, hoge zorguitgaven voor ziek kind en zo. Die man willen we misschien wel helpen met een donatie. Terwijl iedereen weet dat er bij het Heilsleger voornamelijk alcoholisten en mensen met psychische problemen aan een plekje worden geholpen.
In de Tribune, blad van de SP, las ik een schrijnend verhaal over een asielzoekster die na gruwelijke ervaringen in het land van herkomst op haast onmenselijke manier vernederd wordt omdat in Nederland al de lichaamsopeningen onderzocht werden. Dat onderzoek lijkt me inderdaad wel overdreven.
Toch bracht ook dat verhaal me op de gedachte: “Waarom komen ze toch helemaal naar dat verre en koude Nederland?” Hoe en door wie wordt dat georganiseerd? Er zijn zo veel landen waar je naar toe kan, landen die veilig zijn en heel wat dichterbij het vertrekpunt liggen.
Jaren geleden ontmoette ik een Somaliër, die Frans sprak, en gebrekkig Nederlands. Mijn schoolfrans was beter dan zijn Nederlands. Op mijn vraag waarom hij niet naar Frankrijk, België of Zwitserland was gegaan, daar is het immers ook veilig en men spreekt er ook Frans, was het antwoord “Dat daar meer discriminatie was en minder goede voorzieningen”.
Als ik om wat voor reden zou moeten vluchten, zonder geld of goed mee te kunnen nemen, dan zou ik er geen probleem mee hebben om in een soort gevangenis te moeten zitten! Daar ben ik veilig, ik krijg er wat te eten en zelfs is er een dokter voor als ik ziek mocht worden. Lichamelijk onderzoek zou ik, weliswaar met tegenzin, accepteren, want het kan nooit erger zijn dan wat me “thuis” was overkomen. Ook zou ik zeker niet verder vluchten dan nodig: als ik maar veilig ben! Ook zou ik weer snel naar huis willen als de oorzaak van mijn vlucht niet meer bestaat.
Hoe dan ook ben ik er van overtuigd dat de oorzaak van het vluchtelingenprobleem opgelost moet worden in het land van herkomst. Tijdelijke opvang elders is misschien soms noodzakelijk, maar moet gericht zijn op terugkeer naar het “thuis”land. Ik weet het, ik redeneer vanuit een luxepositie. Ik ben toch blij dat ik niet bij de immigratiedienst werk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten