Prozeïa (#3)

Als een schrijver nog door zijn of haar kleinkinderen begrepen wil worden, dan raad ik ten sterkste aan om geen hedendaagse muziektitels in het werk te vermelden. Simon Carmiggelt (een schrijver die helaas ook al bijna vergeten is) gebruikte bijvoorbeeld de titel van het liedje “Botch-A-Me” in een stukje. Dat lied was een tophit ergens omstreeks 1955, maar als je het nooit hebt gehoord kan je de sfeer van het stukje niet goed vatten. Het rock-and-roll-achtige liedje wordt gezongen door Rosemary Clooney, begeleid door een heel erg agressief klinkende clavecimbel, geen muziek die je in een verstild bruin café verwacht. Inderdaad: Clavecimbel. Heus waar... wat kan ik er aan doen? Check het op YouTube.

Je kan natuurlijk - als je het niet kan laten - toch bekende namen gebruiken, ik noem maar wat: Nirwana, maar verwacht niet van je lezers dat ze Wikipedia gaan raadplegen om er meer van te weten te komen... Over vijf jaar weet - behalve een paar verstokte en ondertussen op middelbare leeftijd gekomen fans - vermoedelijk niemand meer wat voor muziek Nirwana maakte.

Ook lijkt het me gevaarlijk om parodietjes op bestaande muziekjes te verzinnen: Als ik bijvoorbeeld schrijf:
“Alle moslims op de Dam, Sharialie, Shariala”
Dan weten de meeste mensen al niet meer dat dit een grapje is op het liedje “Alle duiven op de Dam, shalalalie, shalalala” van Gert en Hermien. Zo iets is dus meer geschikt voor actueel cabaret.

In Engeland is dat een beetje anders. De Engelse schrijver Terry Pratchett (lees zijn boeken!) maakt regelmatig gebruik van dit soort associaties. Misschien omdat in Engeland merken minder vaak van naam veranderen of langer in het collectieve geheugen blijven hangen. De komiek Spike Milligan (bekend van “The Goon Show” waarin onder andere ook Peter Sellers meedeed) is daar nog steeds net zo bekend als John Cleese of Rowan Atkinson, maar ik vermoed dat er maar heel weinig Nederlanders van hem hebben gehoord.
Ter illustratie: een paar jaar gelden kwam ik tijdens een vakantiereis een engelsman tegen, ik heb hem op zijn verzoek een MP3 van “The Ying Tong Song” (Goon Show ca 1955) gezonden: hij wilde dat als ringtone voor zijn smartphone hebben... Ik heb me er een paar jaar geleden een ongeluk naar gezocht; nu kan je het onzinliedje op YouTube vinden.