Toen ik een jaar of 12 was kocht ik in de binnenstad van Den Haag bij Radio Twente (De eigenaar heette Stegehuis, dus ik nam aan dat hij ook echt uit Twente kwam) onderdeeltjes. Er was weinig keus in onderdelen, het was ook meer een legerdump handel, maar het was goedkoop. Die zaak was aan het Groenewegje, en er naast werkte een prostituee die in Den Haag de bijnaam “Het Paasei” had. Als je haar van achter zag, leek ze er wel wat op, mede door een breed lint om haar middel met een enorme strik op haar rug. Klasgenootjes waren verbaasd dat ik in die buurt mocht komen. Voor mij was haar uitzicht voldoende reden om nooit zo een dame te bezoeken. Toch heeft ze nog tot op hoge leeftijd klanten gehad.
Radio Twente is verhuisd en bestaat nog maar lijkt niet meer op de oude zaak.
Stuut & Bruijn in Den Haag was een wat duurdere, maar veel beter gesorteerde zaak; en iedereen, of je nu zoals ik een jongetje was, of een bejaarde hobbyist, of een huisvader die een stekkertje voor de TV nodig had, of een gitarist die aan zijn buizenversterker knutselde, echt iedereen werd met hetzelfde geduld en aandacht geholpen. Men nam daar ruim de tijd om schemas door te spreken. Alles werd er bewaard: als je een onderdeel uit 1935 nodig had was er een redelijke kans dat het nog ergens in een hoekje was te vinden. Helaas is de zaak niet voortgezet.
Van Embden, gevestigd aan de Jan Zwartstraat in het Oude Noorden van Rotterdam: november 2012 was het einde van deze zaak. Ook daar kon je binnenlopen met een printplaat en vragen of ze dat konden repareren. Vaak was dat te duur, maar ze konden het wel. Ongeveer een maand voor de sluiting heb ik er nog een batterijbuisje gekocht (onderdeel uit omstreeks 1950, nieuw in doosje) omdat ik een draagbaar radiootje uit 1952 aan het repareren ben. Jammer, jammer, het leek daar op Stuut & Bruijn.
Ik weet het: het is allemaal begrijpelijk en logisch, maar als ik in het nieuws hoor dat er binnenkort ongeveer 150.000 technici te kort zijn dan denk ik: ik ben ook zo begonnen, met het hobbyblad “Radio Blan” wat 15 cent kostte, en een soldeerboutje uit een bouwpakket van Amroh. Als je nu belangstelling hebt voor elektronica, waar kan je dan nog terecht? Er zijn nog wat winkels, maar dat zijn toch geen scholen. Er is echt nog veel werk op dat gebied, hoewel het accent verschoven is van bouwen met componenten naar bouwen met modules. Natuurlijk komen we straks nog veel meer technici tekort, ik denk aan loodgieters, timmerlieden, procesbestuurders, plaatwerkers, machinebankwerkers enzovoort... hoe zou dat toch komen?
Naar mijn idee komt het omdat ongeveer na 1990 kinderen haast niet meer met technische dingen spelen, zoals een blokkendoos; een figuurzaag – daar kan je je immers pijn aan doen - , meccano – is wel nogal duur -; boetseerklei; elektrische trein - ook duur -; verfdoos enz. enz. Voor mij was dat stimulerend, en uiteindelijk werd het elektronica omdat een buurjongen me een zelfgebouwd radiootje liet zien.
Ik zag na 1990 bijna alle kinderen in mijn omgeving knopjes van een X-box of vergelijkbaar ding indrukken. Als ik het aanbod van spellen bekijk, leer je daarmee vooral erg goed schieten, dus vernietigen, en niet zelf iets bouwen zoals met meccano en blokken enzovoort.
In de webwinkel van Bart Smit is een figuurzaagset te koop. Alleen een X-box spel is al gauw 4x zo duur. Dus ouders en grootouders: wacht niet op Sinterklaas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten