Milieu geschiedenis

Heel, heel lang geleden leefde er eens... O nee dat is wat anders... Jaren geleden kende ik een gezin dat een auto had. Een Volvo stationcar. Zo een auto waarin mensen achterin heel veel spullen kunnen meenemen en dan met de kinderen een dagje vanuit de randstad naar de Veluwe rijden om daar lekker in de natuur te gaan fietsen. Zo een auto met op de grill heel stoer het symbool voor “mannetje” met het merk in de cirkel.

Achter op die auto zat een grote ronde sticker met de tekst die ongeveer luidde: “wij behandelen de wereld alsof we er nog eentje in onze achterzak hebben”.
Ik vond die tekst erg eerlijk; maar toch zou ik die sticker niet op mijn auto geplakt hebben, zeker niet als het zo een grote auto was. Ik zou dat tamelijk hypocriet vinden.

De gebruikers van de auto waren hoog opgeleide mensen, werkzaam in de psychologie. Juist omdat ze zo hoog opgeleid waren begreep ik die sticker niet echt. Ik vermoed dat een van de kinderen het ding er op had geplakt en de ouders er verder niet bij hadden nagedacht. Zelf zou ik zo een sticker op een fiets hebben geplakt.

Kijk, als mensen van wie ik verwacht dat ze hun hersens goed gebruiken de tegenstrijdigheid van sticker en model auto al niet in de gaten hadden, wat moeten we dan van de gewone burger verwachten... De sticker vertelt immers dat de automobilist best wel in de gaten heeft dat we de wereld aan het opsouperen zijn, maar dat hijzelf er toch even niks aan doet. En wat ook heel raar is: ik heb die mensen nooit gevraagd waarom die sticker er zat. In die tijd was het ook voor mij kennelijk een vriendelijke en onschuldig aandoende politiek correcte uiting.

“Rare jongens, die mensen” zoals Obelix heel, heel lang geleden zou zeggen.