Alakondre

NPR, 09 februari 2014. Een Surinaamse vrouw van ongeveer 50 jaar krijgt gelegenheid haar idee van integratie naar voren te brengen: “Alakondre”. Letterlijk “Alle landen” maar het moet breder gezien worden, bijvoorbeeld “alle geloven”. Idee is een vreedzaam samenleven van alle mensen tot stand te brengen. In Suriname zou er geen probleem zijn met christendom, islam, hindoe, enzovoort. Volgens mij is er in Nederland wel degelijk een groot verschil tussen al die groepen: ik heb de indruk dat er hier tussen Hindoe en Creool, Chinees en Javaan weinig familiebanden bestaan. Creolen waren vaak “echte” slaven; hindoes vaak kontraktarbeiders, chinezen meestal handelaars.

Haar studie heeft ze in België gedaan, want ze wilde niet in het land van de overheerser (Nederland) wonen. Ze vergat vermoedelijk de bezigheden van België in de Congo, of had daar niks over gehoord. Hoe dan ook, uiteraard ging ze uiteindelijk toch naar Nederland. Maar verrassend: ze heeft haar paspoort opgezegd en heeft nu een Surinaams paspoort. En voelt zich ongelooflijk thuis in Suriname. Want dat paspoort kon je gewoon afhalen in een oud kantoortje zonder veel plichtplegingen of formaliteiten.

Tja, dat haalt je de koekoek! Over het hele land verspreid wonen er in Suriname ongeveer evenveel inwoners als in Den Haag. Dat is landelijk gezien maar een vierendertigste deel van de administratie van Nederland, ruim 3%. Logisch dat de administratie vlotter verloopt. Volgens wikipedia leeft 70% van de Surinaamse bevolking in armoede, dus waarom zou de overheid zich druk maken als er iemand bij komt... Ook was ze zeer te spreken over de relaxte mentaliteit: je kan iets morgen ook doen als je er vandaag geen zin in hebt. Daar moest je gewoon even aan wennen...
Ik kan rustig zeggen: dat went nooit! In Ierland was (is?) een tekort aan vakmensen, je kon weliswaar gewoon een loodgieter bellen, maar dat had weinig zin; je moest wachten tot hij in de buurt was en ondertussen met de lekkage leren leven. Zou het in Suriname nooit regenen? Maar wellicht geldt in zo een geval hopelijk het “Mañana” even niet.

Ik begreep eigenlijk niet waarom deze vrouw een podium kreeg bij de NPR. Haar “Alakondre” gedachte klinkt uiteraard sympathiek. Toch bekroop me het gevoel dat de NPR de terugkeer naar Suriname op een rooskleurige wijze aan het presenteren en promoten was.