Musicals.

Een paar dagen geleden in het BNR radionieuws: in Schotland gaat een musical over Anders Breivik vertoond worden. Niets verbaast me eigenlijk nog. Toen de twin towers waren ingestort vroeg ik me namelijk ook al af wanneer Joop van den Ende het programma “Twin towers, The Musical” zou presenteren. De ramp met de “Titanic” was voor hem immers ook een mooie aanleiding voor vermaak.

Hoe lang moet je wachten voor je een musical over een ramp kan maken? De ramp met de Titanic was ruwweg honderd jaar geleden, maar de daden van Breivik zijn nauwelijks twee jaar geleden, dus de betrokken families en vrienden kunnen gaan kijken.
Ik kan me voorstellen dat de musicalmakers het liefst zo snel mogelijk te werk gaan. Dus maar vlot de handen uit de mouwen gestoken: “Tsunami, the Musical” ligt voor de hand. Na films als “Schindlers List” en “Sophie’s Choice” wordt het nu toch eindelijk wel tijd voor “Shoa, the Musical”, we zijn immers al een kleine zeventig jaar verder. Ik zou het een schande vinden, maar tja, geld moet rollen. Misschien zit er verdienste in “Privatisering, the Musical” hoewel dat een beetje abstract is en velen die ramp niet zullen herkennen. Als we in verband met de goede smaak toch beter honderd jaar kunnen wachten dan is “Krakatau, the Musical” wellicht een heel aardige optie, maar dan moet het publiek wel goed worden voorgelicht over de gebeurtenis.

Ik kan beter stoppen met al deze ranzige overwegingen. Bij deze dus.