Slaapmiddel

Recent hoorde ik van een bekende dat het spelen van een computerspelletje de hersenwerking meer stimuleert dan TV kijken. Nu, dat kon ik begrijpen: om een spelletje, al is het nog zo eenvoudig, te kunnen winnen moet je toch een beetje alert zijn. Voor een TV toestel kan je onderuit zakken, beeld en geluid over je heen laten komen en er langzaam bij indutten. Dat doen heel wat mensen, vooral diegenen die een drukke baan (of wat voor reden dan ook) hebben en even het verstand op nul willen zetten.

Mij lukt het in slaap vallen ook wel goed, behalve bij een bepaald soort programma. Vaak zit ik mee te kijken met mijn echtgenoot die na een drukke werkdag even niks wil denken. Meekijken vind ik meestal niet erg, maar er zijn dus programmas waarvan mijn tenen krom in mijn schoenen gaan staan. “Spoorloos”  bijvoorbeeld. Wat een prachtig verzinsel om de makers lekker de hele wereld over te laten reizen om een stel snotterende mensen die verder absoluut niets, maar dan ook echt helemaal niets te melden hebben, te vertonen. Vreemd genoeg (voor mij dan) zijn het soms zelfs rijpe dochters die hun moeder - die hen heeft verwaarloosd, afgestaan of verkocht – in de armen willen sluiten.

En ja hoor: er blijkt behoefte aan dit soort gedoe te zijn: “Vermist” is van het zelfde laken een pak: het voldoet ruimschoots aan de reislust van de makers, en aan de kennelijke meesnotterbehoefte van de kijkers. Ik wil mijn echtgenoot niet ergeren door een ander programma op te zetten, want dan wordt ze wakker... dus dan ga ik even wat anders doen. Bijvoorbeeld een blokje om lopen.

Maar als het zo doorgaat met die snotterprogrammas: “DNA onbekend”, “Het Familiediner”, in mindere mate “Boer zoekt vrouw” etc. dan loop ik de kans dat ik de hele nacht buitenshuis moet rondwandelen...