Leesportefeuille

Tot mijn verrassing bestaat het nog, de leesportefeuille. Lang geleden had ik een abonnement op zo een leesmap, waarin de Donald Duck, de Margriet, de Panorama, en zo zaten. Het goedkoopste was de oudste leesmap; dan kreeg je tijdschriften die ongeveer acht weken oud waren. Het ging niet zo zeer om het goedkope: ik vond het altijd erg grappig om te lezen wat acht weken geleden belangrijk nieuws was. Deze tijdschriften waren allemaal weekbladen, dus er stond nieuws in dat volgens de redactie minstens een week van belang was.
Op de dag dat ik de acht weken oude berichten las kon ik me soms vaag herinneren dat er iets over geweest was op de radio. Het was voor mij het bewijs dat er eigenlijk vrijwel geen belangrijk nieuws is! Een heel onthullende ervaring.

Met het voorgaande in gedachten kijk ik ook naar het TV journaal, af en toe naar dwdd, en andere “nieuws”bronnen. Vooral met dwdd (is dat eigenlijk wel nieuws?) valt me op dat ik een paar uur er na al niet meer weet waarover het ging. Wel herinner ik me soms de praathoofden omdat ik me telkens weer afvraag waarom die in dat programma terecht komen. Wat hebben Giel Beelen;  Ali B. of Jan Mulder toch te melden? Voor mij niks, want zoals gezegd, ik vergeet het waar ik bij zit. Het is ook leuk om naar het TV nieuws van andere landen, bijvoorbeeld België of Duitsland te kijken: dan ontdek je al snel dat er in Nederland niets belangrijks is gebeurd! Probeer het maar eens: je krijgt bijna een gevoel van verontwaardiging omdat ze Nederland daar helemaal hebben vergeten.

Vroeger werd ik platgebeld door krantenverkopers... er was vroeger al een voor alle krantenmannen toegankelijke database waarin die gasten konden zien dat ik nog geen abonnement had. Dat wilde ik ook niet: ik kocht liever af en toe een krant, telkens van andere signatuur, of soms een paar verschillende tegelijk. Het werd me opnieuw duidelijk dat er weinig tot geen nieuws was. Wel viel het me op dat krantenredacties de berichten “kleuren” ofwel het “register” aanpassen aan een doelgroep die ze voor ogen hebben. Kennelijk lezen mensen een krant voornamelijk om hun eigen mening bevestigd te zien. En de opinie- en columnschrijvers voldoen kennelijk goed aan die wens.

Buitenlandse kranten koop ik minder vaak; maar het internet voorziet in die leemte: ook in de buitenlandse kranten kan je zien dat er in Nederland niks is gebeurd! En als bijproduct merk je dat in sommige andere landen dezelfde gevoelens leven als hier.

Wat wordt er toch vreselijk veel tijd aan “nieuws” verspild... een A4-tje is meestal genoeg. Niet dat ik naar de terugkeer van het Polygoon journaal verlang, maar dat journaal had wel het voordeel dat het nieuws minimaal een week moest meedraaien in de bioscopen. Dus er werden onderwerpen gekozen die langduriger nieuwswaarde hadden. Het kaf werd van het koren gescheiden, en je werd niet gebombardeerd met dagelijkse onbenulligheden. In mijn geval is dat dagelijkse gedoe toch af en toe een aanleiding om over onbenulligheid te schrijven. Zo hep ellek nadeel se voordeel.